if(s[i].indexOf(">")!=-1){
s[i] = s[i].substring(s[i].indexOf(">")+1,s[i].length);
}
}
strx = s.join("");
}
chop = (chop < strx.length-1) ? chop : strx.length-2;
while(strx.charAt(chop-1)!=" " && strx.indexOf(" ",chop)!=-1) chop++;
strx = strx.substring(0,chop-1);
return strx+"...";
}
function createSummaryAndThumb(pID){
var div = document.getElementById(pID);
var imgtag = "";
var img = div.getElementsByTagName("img");
var summ = summary_noimg;
if(img.length>=1) {
imgtag = "![]()
";
summ = summary_img;
}
var summary = imgtag + "" + removeHtmlTag(div.innerHTML,summ) + "
";
div.innerHTML = summary;
}
//]]>
تقریبا
یک سوم ایام معنوی ماه رمضان سپری شده است . هرکسی به اندازه توان خود، از
این روزهای با برکت بهره برده است و تا چشم به زدن دیگری به ایام لیالی
قدر و سپس به دهه آخر این ماه نزدیک می شویم . بعضی به روز شمار پایان یافتن روزهای رمضانی می اندیشند، عده ای هم انبان خود را از اندوخته ها و دریافت های معنوی پرکرده اند. از خود بپرسیم در انجام اعمال
ظاهری مثل دعا کردن و قران خواندن و ذکر کردن و.... چه مقدار موفق بوده
ایم و در خودسازی معنوی برای رسیدن به جایگاه انسان خدا پسند ؛ در ترک
رفتارهایی مثل غیبت نکردن و بدنگفتن از دیگران و
سوءظن نداشتن و حلالیت از صاحبان حق های پایمال کرده و کمک به مستمندان
و....چه بهره هایی برده ایم؟ خوش به حال وقت شناسان این روزها ، خوش به
حال کسانی که توانستند در سحرها با نجوای دل با محبوب و خدای یکتا ، بهره
ها ببرند
پیغمبر اکرم (ص) وقتی به معراج رفت، در آنجا به ایشان خطاب شد:
« یَا أحْمَدُ هَلْ تَعْلَمُ مَا مِیرَاثُ الصَّومِ»؛
ای احمد، می‌دانی روزه چه اثری در پی دارد و چه چیزی به ارث می‌گذارد؟
قَالَ: لَا. ثُمَّ قَالَ: مِیرَاثُ الصَّومِ قِلَّةُ الْأکْلِ وَ قِلَّةُ الْکَلَامِ
جواب
داد نه . سپس به ایشان حظاب شد ؛ روزه دو اثر دارد؛ یکی اثر ظاهری است که
همان کم خوردن است و دومی ( که بالاتر است ) ، کم صحبت کردن و سکوت است که
ما به آن «صومِ صمت» می‌گویند.
وَ
مِیرَاثُ الصَّمْتِ أنَّهَا تُورِثُ الْحِکْمَةَ وَ هِیَ تُورِثُ
الْمَعْرِفَةَ وَ تُورِثُ الْمَعْرِفَةُ الیَقِینَ فَإذَا اسْتَیْقَنَ
الْعَبْدُ لَا یُبَالِی کَیْفَ أصْبَحَ بِعُسْرٍ أمْ بِیُسْرٍ فَهَذَا
مَقَامُ الرَّاضِینَ»؛
روزه
باعث پیدایش "حکمت" [در انسان] است و حکمت نیز مایه پیدایش معرفت است و
"معرفت" عامل حصول "یقین" [در جان آدمی] است و آن گاه که بنده ای به یقین
برسد، باکی ندارد که چگونه زندگی وی می گذرد; در سختی یا راحتی می‌گذارد؟ و ثمره یقین هم «مقام رضا» است و این همان مقامی است که با آن می‌توان حجاب‌های دل را که مانع پرواز روح انسان است، برطرف کرد
با تشکر از تقریرات
•
